Je hoeft er niet lang over na te denken waar Paul Cusick de mosterd vandaan haalt, want je hoort inderdaad verschillende referenties stevig doorklinken in zijn muziek. Er wordt opzichtig geflirt met Porcupine Tree en vriendelijk geglimlacht naar Pink Floyd, terwijl ook de (wereld)muziek van voormalig broodheer Peter Gabriel voor inspiratie zorgde. Voeg daaraan twee absolute drumkanonnen toe, die beiden dikke vriendjes zijn met Steven Wilson en je kunt je vast een voorstelling maken van P’dice, het tweede album van deze multi-instrumentalist. Hij zal er bijzonder mee in zijn nopjes zijn geweest dat Marco Minnemann en Gavin Harrison – want over die kanonnen hebben we het hier – plaatsnamen op de kruk en daarmee een even solide als inventieve basis creëerden. De rest deed Cusick zeer voorbeeldig zelf: bas, gitaar, toetsen en de productie, net zoals op zijn debuutalbum Focal Point, waarmee hij via Facebook behoorlijk wat publiciteit genereerde. Het resultaat mag er zijn; deze deels door fans voorgefinancierde plaat klinkt prima. Cusick zingt heel behoorlijk en componeerde er lustig op los, wat resulteerde in tien progressieve songs met een krokant poprockrandje. You Know en God Paper Scissors zijn naar het beproefde PT -model gegoten met zware riffs, atmosferische keyboards en de bekende, enigszins naargeestige toonzetting. Ook Peter Gabriel is al genoemd en voor When It Rains heeft Cusick zonder enige schroom een velletje carbonpapier over diens oeuvre gelegd. De percussie klinkt vertrouwd, ja zelfs Cusicks stem neigt naar het kelige timbre van de proglegende, overigens zonder ooit zijn enorme impact te benaderen. Tijdens Waiting lijkt het dan weer of we naar Blackfield zitten te luisteren, tot de misthoorn van Sammi Lee losbarst waardoor de boel verzandt in kleverige kitsch waarop Jim Steinman voor eeuwig patent heeft. Borderline zal echter door de sfeerwisselingen en klassieke progelementen bij velen favoriet zijn. Hoewel alles na meerdere draaibeurten netjes op zijn plaats valt, klinkt het in mijn oren toch allemaal nét iets te bedacht en dat staat een emotionele binding in de weg. Desalniettemin zal P’dice Cusick weer het nodige krediet opleveren in de progwereld en dat is hem op grond van zijn kwaliteiten gegund.
English Translation - My thanks to Tim Smedinga
You don't have to wonder for long where Paul Cusick gets his engine running, because you can indeed hear a few different references sound through heavily in his music. There is obvious flirting with Porcupine Tree and friendly smiling to Pink Floyd, while the (world) music from former patron Peter Gabriel is also an influence. Add to that two absolute drumming cannons who are both good buddies with Steven Wilson and you can imagine what P'dice sounds like, the second album by this multi-instrumentalist. He will probably have been quite pleased with the fact that Marco Minnemann and Gavin Harrison - the cannons we are talking about - took their place on the drummer's seat and created a basis that was as much solid as inventive. The rest was exemplary done by Cusick himself, just like on his debut record Focal Point, with which he created quite a bit of publicity on Facebook. The result speaks for itself, this partly crowdfunded record sounds great. Cusick is a very decent singer and composed very heartily, which resulted in ten progressive songs with a crispy poprock edge. "You Know" and "God Paper Scissors" are modeled after the proven PT-mold with heavy riffs, atmospheric keyboards and the well-known, somewhat gloomy composition. Peter Gabriel has been mentioned already and as for "When It Rains", Cusick shamelessly put a sheet of carbon paper over his works. The percussion sounds familiar, yes even Cusick's voice tends to the throaty sound of the prog legend, moreover without ever coming close to his enormous impact. Then, during "Waiting", it seems as if we're listening to Blackfield, until Sammi Lee's foghorn bursts in, which turns everything in to sticky kitsch which is Jim Steinmans eternal copyright. However, due to the shifts in ambiance and classical prog elements, "Borderlines" will be the favourite of lots of people. While everything falls into place nicely after a few listens, it all sounds just a bit too thought out to me and that stands in the way of emotional bonding. Nevertheless, P'dice will bring Cusick quite some credit in the world of prog, and based on his qualities, he has earned it.